Vandaag was me wel weer een dag. Éindelijk had ik een week vakantie. Na een jaar hard werken had ik dat wel verdiend. Een week lang niks doen. Geen vakantiebestemming, maar gewoon thuis dit jaar. Bankhangen, Netflixen, wijn drinken met m’n vrienden en hopelijk nog een dag naar het strand. Ik was er helemaal klaar voor. Overigens, dat dacht ik. Nog snel even naar de supermarkt voor wat laatste boodschappen voor de komende week. Om 17.15 parkeerde ik mijn fiets en liep ik naar de karretjes met een muntje in mijn hand. Daar stond een hele rij aan mensen die precies hetzelfde dachten als ik. Boodschappen doen op vrijdagmiddag is een géweldig plan. Na enige tijd was ik dan eindelijk aan de beurt. Lichtelijk gehaast liep ik de winkel binnen, niet wetende dat dit een van de ongemakkelijkste momenten van mijn leven zou gaan worden. Ik pakte mijn lijstje erbij en liep de winkel door. Ergens midden in een gangpad stond een mooie gestapelde toren met toiletpapier. En iets in mij zei dat ik absoluut een nieuw pak toiletpapier nodig had. In plaats van het netjes uit de stelling te pakken, liep ik richting de toren. Voorzichtig pakte ik een pak. Helaas was de toren vrij onstabiel. In vertraagd beeld zag ik de héle toren ineen vallen. Ik deed nog een poging om wat rollen op te vangen, maar het was al te laat. Het leek alsof de hele winkel stil viel en naar mij keek. Shit. Hoe kon het ook anders dat mij dit gebeurde.
Nog geen uur na het toiletpapier-incident stond mijn moeder thuis aan de deur. En geloof me, dit was niet het moment. Mijn ouders zijn niet de ouders waar ik zelf voor zou kiezen. Ik vroeg uit beleefdheid mijn moeder binnen en bood haar een kop koffie aan. Ze wilde graag een cappuccino, hoewel ze weet dat ik slechts een simpel senseo-apparaat heb. -Sorry mam, dat heb ik niet, iets fris anders?- Nee dat hoefde niet, laat maar zitten. Ik zag er volgens haar slecht uit. Een minachtende blik ging door de kamer. Ze zag de chips die ik voor mijn filmavond met Fred en Ilja had gehaald. -Zou je dat nou wel doen? Je weet wat ik altijd gezegd heb over die troep.- Ja, mam.- Ik ging er niet op in. Mijn dag had me al genoeg energie gekost. Ze stelde nog voor of ik vanavond kwam eten. Dan konden we het even hebben over mijn toekomst. 30 en geen uitzicht op een serieuze relatie, wat moesten mijn ouders vrienden daar wel niet van denken? Zucht. Ik weet niet hoe, maar ik heb haar na een kwartier weer terug naar huis weten te sturen. Zonder mij. Ik ruimde de boodschappen op en kwam er achter dat ik nog een heel nieuw pak toiletpapier had liggen. Ik propte het nieuwe pak er toch maar bij. Ik plofte op de bank met de 3 zakken chips. Zo. Laat die vakantie maar beginnen.
